Tatry poza różnorodną przyrodą, wspaniałymi widokami i szlakami turystycznymi oferują również wiele miejsc wspinaczkowych. Są one jedynymi górami o charakterze alpejskim w tej części Europy. Dla osób poważnie traktujących wspinanie w górach wysokich, Tatry stanowią świetny poligon do zdobywania i doskonalenia umiejętności wspinaczkowych, zarówno latem jak i zimą. Choć Tatry w porównaniu z innymi górami Europy takimi jak Alpy czy Pireneje nie są tak ogromne i przepaściste to należy traktować je poważnie. Historia notuje dziesiątki tragicznych wypadków spowodowanych brawurą i niedoświadczeniem. Właściwe początki wspinania w Tatrach (taternictwa) sięgają początku XIX. Początkowo związane było z chęcią eksploracji i zdobywania nieznanego. Dziś, kiedy każdy szczyt zdobyty został niezliczoną ilość razy, taternictwo przybrało formę rywalizacji sportowej. Pojawiły się różne style wspinaczkowe, szczególnie ważne podczas trudnych i zauważonych przez innych wspinaczy przejść. Dzisiejsze wspinanie można najogólniej podzielić na wspinaczkę klasyczną oraz wspinanie techniką sztucznych ułatwień. Wspinanie klasyczne polega na pokonywaniu trudności za pomocą naturalnych chwytów i stopni oferowanych przez naturę. Sprzęt wspinaczkowy służy wyłącznie do asekuracji na wypadek odpadnięcia. Trudności drogi klasycznej w polskich Tatrach oceniane są za pomocą skali tatrzańskiej (I, II, III,IV, -V, V, +V,....,-XI, XI). Technika sztucznych ułatwień potocznie zwana "hakówką" polega na wykorzystywaniu sprzętu asekuracyjnego do pokonywania trudności drogi. Dopuszcza się więc chwytanie punktów asekuracyjnych (haków, kości i.t.p), używanie ich jako stopni i obciążanie ich własnym ciałem. Wspinanie hakowe wymaga dużej wprawy w operacjach sprzętowych. Trudność drogi hakowej wycenia się w następujący sposób (A0,A1, A2, A3, A4, A5), z możliwością dołączania plusów i minusów po każdej z cyfr. Są setki dróg taternickich w Tatrach, my prezentujemy tylko kilka z nich na sztandarowych ścianach Tatr polskich.